Na een goeie voorbereiding en training was het dinsdag 28 november zo ver. We vetrokken van uit Ladysmith met het team bestaand uit mijn zelf en oom Carl, en goeide vriend Bart, opa en Dario.
We voelden ons allemaal goed voorbereid en hadden er allemaal veel zin in. Ook was er denk ik wel een gezonde spanning en zenuwen voor de wedstrijd. De reis naar Lesotho liep voorspoedig en we waren rond een uur of 11 aangekomen bij het hotel in Maseru.
Het hotel waar wij verbleven was ook de locatie waar alles zou plaatsvinden m.b.t inschrijving data ophalen voor de navigatie enz enz.
Dinsdagmiddag nog een kort rondje getraind om alle puntjes op de i te zetten en daarna de banden keuze gemaakt en motors klaargemaakt voor de wedstrijden.
Woensdag vond de inschrijving plaats. Dit was een lange dag met veel wachten en lange rijen. Eerst moest alle papierwerk in orde en vervolgens moesten de GPS routes gedownload worden op mijn GPS en ook de tracker en de transponders. Daarna konden we de stickers met onze nummers op de motor plakken en moesten we met de motor naar de keuring. Bij de keuring werd ook de helm en beschermende kleding gecontroleerd en moest je kunnen aantonen dat je een drink rugzak had met een minimale inhoud van 3 liter. Alles was voor elkaar dus we hadden nog wat tijd om rond te kijken.
In de pits stond een stand van Michelin waar een competitie werd gehouden wie er zo snel mogelijk een band met een mouse er in kon wisselen. Ik ben hier goed in, dus ik wilde natuurlijk wel ff meedoen. Het record stond op 1 minuut en 15 seconden. Dit was al erg snel, maar ik ging mijn best doen. Ik wist het record na twee pogingen te verbreken met een tijd van 1 minuut en 6 seconden! Ik won de hoofdprijs, namelijk een nieuwe set Michelin banden. Toch wel weer lekker en leuk.
Donderdag wedstrijddag 1.
Eerste onderdeel van de wedstrijd was een race van drie rondes over de straat. Deze tijd telde niet en was puur voor het vermaak van het publiek. Om de motor en de banden te besparen heb ik lekker rustig aangereden en evengoed genoten van het gevoel en de enthousiasme van alle mensen langs de kant. Het tweede wedstrijd deel was wel belangrijk. Dit was een kort stukje route door de bergen van 11 kilometer, maar wel technisch met ook en paar navigatie punten er in. De finish was bij het winkelcentrum in de stad met daar nog wat gemaakte obstakels. De tijd die je rijdt over deze proef was erg belangrijk, want dat bepaalde je startpositie voor de volgende lange wedstrijddag. Ik had over deze race een goed gevoel en startte goed en ging lekker van kiet.
Ik haalde al snel veel rijders in, maar maakte op een smal spoortje op de zijkant van de berg een grote inschattingsfout. Ik reed tegen het achterwiel van de rijder voor mij aan waardoor ik niet hard maar wel heel lullig omviel. Ik was twee meter van het spoor naar beneden gevallen, waardoor ik de motor weer omhoog moest duwen. Dit kostte veel kracht en tijd. Ook was in de val mijn achterrem pedaal helemaal omhoog gebogen. Gelukkig kon ik er nog wel wat mee remmen maar dit was niet ideaal. Verder heb ik de proef wel goed uitgereden en het gevoel over het rijden was goed. Ik wist dat het geen top tijd zou zijn door mijn foutje. Ik had de 41ste tijd neergezet waar ik van binnen eigenlijk totaal niet tevreden mee was, maar ik wist ook dat de wedstrijd niet gewonnen zou worden in de proloog. Mijn doel was een top 10 finish te behalen en het gat van een paar minuten verschil was in mijn ogen nu nog geen ramp.
Vrijdag dag 1.
Na een goede nachtrust was ik er klaar voor! Ik wist wat er komen ging. Een hele lange zware dag waar we 130 kilometer moesten afleggen door de bergen met lange klimmen en downhills. Ik ging lekker van start en had een goed ritme. Navigeren ging ook goed. Bij de eerste tankstop na 50 kilometer kwam ik binnen rond de 30ste plek. Ik voelde me erg goed en reed erg besparend op energie. Ik bleef veel plekken 
goed maken en de top 10 kwam in zicht, het rijden lekker en alles ging naar wens. Na de hoofd tankstop zat ik nog ruim binnen de tijd en ik vervolgde mijn wedstrijd.
Helaas begonnen er problemen voor mij te komen. Ik kreeg erg last van gigantische krampen in mijn lichaam en zakte weer een paar plaatsen terug. Ik besloot om door te bijten tot de laatste tankstop en dat lukte! Ik begon me weer iets beter te voelen dus ik kreeg weer goede hoop. Na de laatste tankstop kwam helaas toch de man met de hamer. Het was nog maar 24 kilometer, maar wat had ik het zwaar! Mijn handen waren verkrampt, mijn benen, armen, rug, eigenlijk alles! Ik stond krom van de kramp en pijn. Ik heb het nog nooit zo erg ervaren. Ook voelde ik me helemaal leeg en moe wat ik niet begreep, want ik had op een bewuste manier super veel gedronken door kleine beetjes te nemen verspreid over de hele dag. Ik voelde me ellendig, moe en ziek en moest overgeven.
Ik verloor veel tijd en moest vaak stoppen om mijn lichaam weer in beweging te krijgen. De laatste 10 kilometer was een hel!!! Ik was zo blij dat ik over de finish ben gekomen dat de positie waar ik ben geindigd me niks meer interesseerde.
Ik was 37ste geworden met een tijd van 9 uur en 28 minuten wat me over een afstand van 130 kilometer een gemiddelde snelheid bracht van even meer als 13 kilometer per uur.
Na deze dag heb ik geprobeert goed te rusten, maar het voelde als of ik een aanslag op me lichaam had gepleegd. Het eten bleef niet lang binnen en ik voelde mijn niet goed.
Dag 2
Gek genoeg voelde ik me na een slechte nacht met veel wakker liggen en onrustig slapen toch minder misselijk, Ik voelde mijn na het onbijt op zaterdagochtend toch redelijk. Ik ging van start met als doel: uitrijden dat was nu het belangrijkste.
Rijden opzich ging wel lekker, maar ik begon me snel alweer slecht te voelen. De eerste 50 kilometer was slopend. Zoveel stenen en klimmen, ik was erg misselijk en moest regelmatig overgeven, maar verder voelde mijn lichaam eigenlijk wel goed. Gewoon blijven rijden, rijden, rijden. Halverwege de dag begon ik me wel echt hel erg leeg te voelen, maar opgeven was nu nog geen optie. Ik begon veel fouten te maken en focus te verliezen, maar ik moest en zou de finish halen!
Dat zou al een hele prestatie zijn. Bij de een na laatste tankstop heb ik goed de tijd genomen. Bart en mijn oom hadden me goed voorzien van eten en drinken. Helaas hield ik het niet binnen en kwam alles er weer redelijk snel uit. Inmiddels begon ook de tijd te tikken. Ik keek op mijn klok en begon toen wel redelijk in paniek te raken, want om te finishen moest ik vóór drie uur bij de tijd controle zijn. Anders mocht je niet meer verder omdat je dan buiten de tijd komt en vast komt te zitten in het donker op en in de bergen.
Met nog vijf moeilijke kilometers te gaan en nog maar 15 minuten de tijd, begon de moed in de schoenen wel aardig weg te zakken en kwam de realiteit dat ik het niet ging halen. Ik kwam ongeveer 18 minuten te laat, dus ik lag eruit. Ik was gebroken, gesloopt, verdrietig, kwaad, teleurgesteld, alles deed pijn en ik voelde me leeg en ziek. Alle moeite was voor niets. Na de troost van familie en vrienden, begon ik weer bij te komen en alles een beetje een plek te geven. We gingen naar de finish toe om Dario op te halen die in de bronze klasse op een mooie 27ste plaats was gefinisht. Dario heeft het erg goed gedaan! Zijn eerste roof met een mooi resultaat, want ook de bronze klasse is zeker geen appeltje eitje. Gefeliciteerd vriend!!
Zondag hebben we er nog een gezellige dag van gemaakt met familie en ‘s avonds zijn we weer terug naar Nederland gevlogen.
Ik wil mijn familie, Bart en Dario super bedanken voor de hulp en mooie tijd. We hebben echt lol gemaakt maar ook allemaal ons best gedaan voor een mooi resultaat. Inmiddels ben ik alweer een paar dagen terug in Nederland. Ik voel me stukken beter, maar me lichaam moet nog wel herstellen. Ik wist niet dat het zo’n groot inpact zou hebben.
Het resultaat doel is niet gehaald. Dit is voor mij een teleurstelling. Ik wilde top 10 rijden en dacht het wel even te flikken. Het is extra zuur omdat ik weet dat ik er veel voor heb gedaan en dat ik in mijn fitste en sterkste staat ben die ik ooit ben geweest. Ook zat het niet mee qua ziekte en als je je eten al niet binnenhoudt is het ook wel een aflopende zaak met tempratuen van 30 tot 35 graden word het moeilijk om te herstellen tijdens de wedsrijd.
Helaas de timebar dus niet gehaald en ook geen uitslag.
Nu ik er op terugkijk was het denk ik ook een onrealistische gedachten om mee te doen voor een top 10. Wij zijn de warmte en hoogte helemaal niet gewend, dus nu kan ik het wel een plekje geven. Het is ook niet voor niets één van de zwaarste hard enduros ter wereld. Zelfs de lokale en de toppers noemen de roof 2023 de zwaarste ooit. Voor mij is het weer en reden om terug te gaan, want ooit zal ik mijn doel behalen!
In de goud klasse zijn er 12 gefinisht van de 38
In de zilver klasse zijn er 24 gefinisht van de 81
In de brons klasse zijn er 138 gefinisht van de 232
Nogmaals iedereen die mij gesteund heeft bedankt!!! Nu rusten voor het nieuwe seizoen en werken aan de voorbereidingen.
Mvg,
Chef