Hey off-road fanaten,
de jaarlijkse afspraak net over de Franse grens in Rocroi was een wedstrijd waar ik echt naar uitkeek. Niet alleen krijgen we daar een mooie route voorgeschoteld, ook de proeven zijn er heel gevarieerd en lang. Dit jaar kregen we er vier verschillende voor de wielen geschoven. Eén daarvan was op een heel bijzondere locatie hartje Rocroi: in de grasvelden op en tussen de muren van de omwalling van de versterkte stadskern. En ook niet zomaar een proefje, maar wel 4,2 km lang met vele natuurlijke hindernissen. In totaal 18,7km proeven stonden opgesteld, veel verkenwerk dus maar dat hoort bij onze sport. Ik begon er vrijdag in de late vooravond aan en tegen zaterdag namiddag had ik elke proef twee keer gestapt.
Vol goede moed en met een goed gevoel bracht ik mijn Husky naar het gesloten park om hem zondagmorgen iets voor acht uur op te halen. Om 8u02 startte ik voor twee ronden van elk 140 km, spijtig genoeg was dat voor de derde keer op rij dit seizoen in de regen. Na een korte verbinding kwamen we gelijk bij proef 1. Ik vertrok vlot, kon mijn vooraf geplande rijlijnen blindelings vinden en was bezig aan een sterke chrono, toen plots mijn gas bleef hangen. Deels door goede reflexen maar voornamelijk door heel veel geluk raakte ik zonder kleerscheuren gestopt, al was het wel in de struiken naast de baan. Na wat prutsen vertrok ik weer en na een paar honderd meter gebeurde het nog een keer. Daarna reed ik traag naar de finish, waar ik trachtte uit te vinden waarom dit kon gebeuren. Toen zag ik dat het handvat van de gashendel gescheurd was. Ik vermoed dat mijn motor in het gesloten park omgevallen is, wat mijn gashendel beschadigd heeft. Ik heb het iets naar buiten geschoven en het is mij niet meer overkomen. Dat weet ik nu, maar heel lang heb ik zonder vertrouwen rondgereden, niet wetend of het nog zou gebeuren.
Naast de 30 seconden die ik verloor in proef 1, ging het in de volgende proeven ook voor geen meter. Pas in proef 4 kreeg ik opnieuw een beter gevoel en bij gevolg een degelijke chrono. Ik raakte er dan ook van overtuigd dat ik in de tweede ronde de meubelen nog enigzins zou kunnen redden.
De organisatie besliste uiteindelijk om de wedstrijd in te korten door de aanhoudende regen. Ik kan stellen dat ik zelden zo ontgoocheld ben geweest na een wedstrijd. Ik had hier zo naar uitgekeken en goed voorbereid dat dit zwaar valt. Al moet ik het positieve van de zaak zien en blij zijn dat ik heelhuids naar huis kon.
Ik blijf tweede in het E3-kampioenschap, maar wel al op 14 punten achterstand.
Op naar de volgende op 28/6 in Cousolre (Fr).
Tot dan,
Wim #5.