Wesley Pittens wint pittige tweedaagse
Onder zware omstandigheden een Kampioensrit waardig bracht deze tweedaagse de beslissing in het kampioenschap. Zeker bij de scratch inters en E2 was het vooraf spannender dan ooit met meerdere kampioenskandidaten op luttele puntjes. Hans Vogels en de Pittens Brothers Thierry en Wesley waren het hele jaar al met elkaar in de slag en het vervolg liet hier niet op zich wachten. Uiteindelijk ging de dit jaar grandioos op dreef zijnde Thierry met de E2 en scratch ONK titels slepen. Maar het was wel een dubbeltje op zijn kant mede doordat Wesley met Hans een spannend duel uitknokte voor de tweedaagse winst waarbij Wesley uiteindelijk aan het langste eind trok en het familiefeest compleet maakte. De nationalen scratch werd een prooi voor Dennis van de Brug.
KUNSTSTUK: DRIE KEER IN ZEVEN JAAR
Er was niet eens een speciale aanleiding voor, maar de zeer actieve MAC Veldhoven heeft het tweedaagse kunststukje al in 2011 en 2015 gepresteerd en dook ook dit jaar weer in het gat dat andere enduro clubs blijkbaar moeilijk konden vullen. In zeven jaar drie keer zo’n groot evenement organiseren en daarvan twee binnen twee jaar, is echt aan te merken als bijzondere prestatie. Bovendien is het een stevige uitdaging om zo kort na elkaar de juiste mensen en vrijwilligers in voldoende aantal bij elkaar te krijgen. Daaronder ook te rekenen de vergunningen omdat buurgemeente Eersel offroad motorevenementen niet langer toelaat. Andere omliggende gemeenten deden echter volop mee zodat de route flink kon worden aangepast ten opzichte van eerdere versies. Er was nu veel minder klapzand en slechts een enkele eenvoudig te doen extreem element. Want inmiddels is MAC Veldhoven wel duidelijk dat daar enige schrik van deelnemers zit en doet daar dan ook iets mee.
De start-/finishlocatie SchippersStop Veldhoven bracht een ruime, droge en harde paddock inclusief parc-fermé en last-but-not-least prima horeca- en tankfaciliteiten. Als je eind november organiseert kun je immers maar beter het zekere voor het onzekere nemen. Een tweedaagse wordt doorgaans op vrij- en zaterdag verreden, maar daar defensie intensief oefent op het militaire oefenterrein staan alleen de weekenden ter beschikking. Zo werd het wederom op de zater- en zondag gedaan want zonder route …geen wedstrijd.
DRIE FLINKE STUURPROEVEN
In elke ronde drie aantrekkelijke proeven waar goed kijken en sturen de echte meesters zichtbaar maakte. CP1 ging over, tussen en rond de jeugdcrossbaan van MC Oirschot. Met steun van ATM Cylindertechniek was een mooi en slingerend geheel uitgelegd. Niet alleen vanwege de fantasierijke afwisseling met enkele boomstammetjes die dwars op het pad lagen maar ook de mooi lopende bochten en springschansen met veel kruip-sluip werk maakten het tot een echte belevenis. Aan alles was dus gedacht. De snelste inters trokken voor deze proef een ruime 3,5 minuten uit. CP2 genaamd de ‘Opgeven is geen optie proef’ was uitgezet door MC Son waarbij endurostimulator Leo Brans en endurotrainer Toine van Dijk de puntjes op de ‘i ‘zetten. Op, tussen en naast de fraaie MX baan van de Landsard van Eindhoven en rondom de erachter liggende waterplas waren weer vele smalle paadjes benut evenals een enkele eenvoudig rijdbare ‘extreme’ enduro sectie die met enige vaardigheid en/of aanvalslust prima te doen waren; lage stenen, duikers, boomstammen en bielzen. Deze proef bood zowel de rijders als de toeschouwers voorzien van een warme hap van de patatkraam de afwisseling die velen deed smullen. Er ontstonden wat modderige stukken maar waar vastrijden mogelijk bleek maakte men snel een goed berijdbare omleiding. Een ‘lekkere’ mix waar de snelsten toch wel een ruime acht minuten voor nodig hadden. Een spiksplinternieuwe akkerproef zonder extreem was CP3 de ‘Offroad Veghel – EaST Brabant proef’ vlakbij de SchippersStop. Theo Vialle stond garant voor een mooie stuurproef met enkele leuke schansjes waarop iedereen zich kon uitleven. De eerste ronde was het wat vettig maar daarna was het snel droger en prima te rijden. Samen met de andere proeven een mooi pakket met voor elk wat wils. De tweede dag werden CP1 en CP3 tegengesteld gereden.
Ook dit keer 165 deelnemers, net zoveel als in 2015. In de periode vooraf viel flink wat regen en een slechte weersverwachting voor het weekend was mogelijk voor enkelen afschrikwekkend. Maar de echte enduro rijders die tegen een stootje kunnen waren er. Die vonden in de eerste ronde een wat pappig bovenlaagje maar dat is bij meer enduro’s en het droogde in de loop van de dag prima op. Een enkel kort licht buitje op de zaterdag deed daar weinig aan af terwijl de zondag volledig onder een heerlijk herfstzonnetje verliep. De proeven en route waren pittig maar vastrijden hoefde niet mits men maar goed keek waar te rijden.
De route had een lengte van 60 km. Inters kregen beide dagen vier ronden voorgeschoteld, de (Euro) Nationalen beide dagen drie ronden en daglicentiehouders twee ronden.
ONK INTERS E1
Daan Bruijsten is het hele jaar al erg snel. Maar hier voelde Bas Klein Haneveld zich duidelijk ook in een prima vorm. Toch was het de net van een blessure herstelde Rik Vierhuizen die aanvankelijk de leiding in handen nam. Maar na een stevige en langdurige bodemknuffel in proef 5 kwamen zowel Bruijsten als Klein Haneveld voorbij denderen. Bruijsten pakte de leiding maar een tussensprint bracht het verschil weer terug tot 3 sec in het (kleine) nadeel van Klein Haneveld. De vierde ronde ging alles op scherp met uiterst kleine verschillen waarbij Bruijsten aan de meet nog net 0,8 sec overhield voor de dagwinst. Vierhuizen moest op de twee koplopers op CP2 steeds te veel toegeven om nog mee te kunnen voor die plaatsen maar handhaafde vrij eenvoudig de derde plek. Jan Willem Arendsen zou zondermeer de vierde plaats in beslag nemen ware het niet dat het repareren van zijn achterrem klauw maar liefst 9 min tijdstraf opleverden en zo Jordie Berghorst die plaats min of meer cadeau kreeg. Arendsen krijgt nu een paar weken endurorust en kan dan zijn sleutelvaardigheid wat oppoetsen.
De tweede dag was Klein Haneveld flink op dreef en lag lange tijd op koers voor dagwinst en de tweedaagse (totaal beste tijd over twee dagen). Maar een ongelukkige uitglijder op een afdaling in P10 kostte net te veel tijd en ritme waardoor Bruijsten kon profiteren en zowel de tweedaagse als zijn eerste inters kampioenschap ongeslagen mocht binnenhengelen. Vierhuizen leek de derde plaats te herhalen maar werd uiteindelijk gediskwalificeerd voor door rood licht rijden (hij was een van de vier inters) zodat die plaats in bezit kwam van Arendsen. Berghorst sloot het stuk af op de vierde plaats.
ONK INTERS E2
Dit seizoen staken de gebroeders Thierry en Wesley Pittens samen met Hans Vogels boven de rest van het veld uit. Niet alleen de absolute tijden maar vooral ook de titanenstrijd waarin zij onderling verwikkeld waren was meer dan het aanzien waard. Door 9 punten voorsprong in de tussenstand had E2 debutant Thierry al laten zien dit jaar flink gegroeid te zijn en met de besten in de slag te kunnen. Vogels moest om zijn 10e kampioenschap te kunnen behalen beide dagen winnen terwijl Thierry twee keer dan buiten de top twee zou moeten finishen. Maar als broer Wesley topper nummer drie is met ambities om de tweedaagse te winnen dan …. kan alles anders worden. Dat werd het ook, want Thierry had bepaald zijn beste dag niet. Wesley nam het initiatief maar ging hard plat in proef 2 waarna Vogels de leiding overnam gevolgd door Ceriel Klein Kromhof. Thierry moest in proef 3 door een stevige schuiver de aansluiting loslaten terwijl de andere drie slechts gescheiden door 0,7 sec als op een postzegel zaten. De tweede ronde stond in het teken van Vogels die weer plaats #1 inpalmde en geholpen door wat baggeren van Wesley op proef 5 leek uit te lopen terwijl Klein Kromhof met een vastgelopen motor definitief moest afhaken. Vanaf de derde ronde kwam Wesley hard opzetten en knabbelde stukje bij beetje van de achterstand af. Vogels leek genoeg marge over te houden maar door een enigszins knullige ‘groundgrab’ op proef 11 kon Wesley voor zowel de proef als dagstand passeren en bezegelde uiteindelijk de dagwinst met 13 sec voordeel op Vogels. Thierry consolideerde plaats drie ondanks nog een harde crash op proef 5 waarbij hij zijn schouder blesseerde. Uiteindelijk kon hij bont en blauw nog opgelucht ademhalen met een veilige 7 punten marge voor dag twee. De vierde positie viel uiteindelijk in handen van Amel Advokaat die het probleem met zijn achterband mooi oploste en in de tweede helft Vincent Rikhof een plaatsje wist terug te dringen.
Dag twee lagen Vogels en Wesley Pittens de hele dag in de slag terwijl Thierry zeker de eerste helft prima meekwam, drie proeven won en zo Vogels die in proef 4 kort onderuit ging passeerde voor plek 2 en zelfs begon in te lopen op leider Wesley. In proef 6 volgde een harde klapper op de springschans waarna de wetenschap genoeg te hebben aan een derde plaats duidelijk begon te overheersen. Vogels kwam zo weer op twee maar Wesley had inmiddels 23 sec voorsprong en bouwde die verder uit. Ondanks een uitglijder in proef 11 wist Wesley de leiding te houden en wint zowel de dag als de tweedaagse. Vogels werd daarin tweede. Thierry handhaafde de derde plaats en behaalde daarmee voldoende punten voor zijn eerste E2 titel. Vincent Rikhof behaalde de vierde plaats voor Antony Donders op vijf.
Wesley Pittens: “Ik rijd sinds Zelhem met de 2019 proto Yamaha die echt een heel stuk lichter is. Nu ik eraan gewend ben gaat het steeds beter. Het was hier tricky en iedereen maakte fouten. Ik ben gisteren de eerste ronde hard afgestapt op De Landsard. Het leek of de dag voorbij was maar ik kon profiteren van een val van Hans. Dat ik na de eerste dag 13 sec overhield verbaasde me wel. De tweede dag maakte ik ook een flinke klapper op proef 4, ik lag onder de motor en kon er met moeite onderuit. Achteraf bleek ik die proef nog te hebben gewonnen. Later ging ik op proef 12 nog eens langdurig onderuit bij de chicane maar kon toch de dag winnen en de tweedaagse. Mooi dat ‘Ther’ de titel heeft gewonnen, zo blijven de bekers in ieder geval dicht bij huis (Red: in Vorstenbosch waar de broers wonen)”.
ONK INTERS E3
De nog net niet helemaal van een middenvoetsbeenbreuk herstelde Lucas Dolfing had de twee vorige enduro’s gemist en was in de tussentijd papa geworden maar wilde de tweedaagse niet laten lopen. Mark Wassink is zeer ervaren en wist dat twee keer twee voldoende zou zijn voor de titel. Maar een tweedaagse winnen blijft een niet te versmaden lekkernij en dus ging hij er natuurlijk ook vol voor. Dolfing was echter in zijn element en liet Wassink slechts twee proefjes om finaal de steeds kleine marges uit te bouwen tot een halve minuut. Achter Wassink herstelde Bjorn Sloot van een val in de eerste proef en wist in de loop van de dag eerst Axel Roelants en daarna Dominique Tijhuis Trutmans in te rekenen voor P3. Tijhuis Trutmans profiteerde van het iets terugvallen van Roelants in de laatste ronde en finishte de eerste dag op de vierde plaats.
De volgende dag leek Dolfing en zijn TM300 vleugels te hebben en won alle proeven: “Het ging erg makkelijk en ik maakte geen fouten. Ik reed de eerste dag eigenlijk ook zo maar de tweede had ik meer scherpte en lukte alles.” Dolfing kon ook vrijuit rijden daar Wassink onder de modderige omstandigheden inzag dat Dolfing te hard ging en hij daarvoor te veel risico moest nemen gegeven de modderige omstandigheden. Hij koos voor zijn inmiddels 5e inters titel. Dolfing won de tweedaagse gevolgd door Wassink. Sloot rekende af met Tijhuis Trutmans die zich nog even meldde voor de derde positie maar dat niet kon volhouden. Sloot daardoor finaal op de derde stek voor Tijhuis Trutmans en Tim Kruiper op P5.
INTERS VETERANEN 40+ EV40
Alex van den Broek leek weer eens een ongecompliceerde eerste dag te hebben door tien proeven binnen te haspelen. Rob Verstegen nam de andere twee proeven voor zijn rekening, kwam dik tekort om de dagwinst weg te halen bij de ongenaakbare Van de Broek maar pakte een nette tweede plaats. Voor Van den Broek kwam pas na de finish een complicatie tijdens het sleutelen aan de motor om deze gereed te maken voor de tweede dag. De motor wilde niet starten en dus was een wandeling naar het parc fermé de enige optie. Rene Satink reed vrij onbedreigd op drie en dat veranderde niet ondanks dat twee Jarno’s, Van Ekris en Van der Linde, het volstrekt oneens waren over de volgorde voor vier en vijf. Dat wisselde enkele malen maar Van Ekris had uiteindelijk de langste op P4.
Gelet op zijn voorsprong zou Van den Broek op dag twee genoeg hebben aan uitrijden, maar dan moest wel eerst zijn motor weer aan de gang. Dat lukte, echter er was een maar. De motor liep hoorbaar slecht. De eerste twee proeven gingen in zijn aloude tempo en werden gewonnen waarna de klad in de motor kwam en hij behoedzaam moest rijden om de ratelende en rokende motor heel te houden en naar de finish te loodsen. Zover kwam het niet want in de vierde ronde was het over en uit. Verstegen zei dankjewel en ging met zowel de dagwinst, de tweedaagse als het kampioenschap aan de haal. Rene Satink verloor de tweede plaats aan Van der Linde die duidelijk raad wist met de modder en samen met Verstegen en Satink als derde naar het tweedaagse podium mocht. Erik Buursema reed in niemandsland naar de vierde plaats gevolgd door Erwin Wolting op vijf.
SCRATCH ONK INTERS (Motorgazet bokaal)
De beste progressie van 2017 is zonder twijfel voor Thierry Pittens hoewel Daan Bruijsten ook goed op weg was tot zijn knieblessure beter voorkwam. Thierry werd het hele jaar stevig opgejaagd door meervoudig kampioen Hans Vogels (terug van blessure) en regerend scratchkampioen Wesley Pittens. Thierry liet zien onder die druk stand te kunnen houden. In de scratch leidde Thierry de dans met 475 waarbij Vogels volgde op 430 en Wesley op 380 punten. Na het schudden van de kaarten op de eerste dag met Wesley op een sterke eerste plaats vinden we Vogels, Lucas Dolfing en Mark Wassink op P2 t/m P4 en zakte Thierry ‘dankzij’ enkele valpartijen terug naar de vijfde plaats en verloor flink wat van zijn voorsprong.
Dag twee bracht echter Dolfing in beeld die in de totaalscratch door twee gemiste wedstrijden niets meer kon winnen maar zeker wel de slag kon aangaan met Wesley en Vogels. Na een uitglijder in proef 4 viel Vogels iets terug en kreeg Wesley lange tijd de leiding in handen op enkele seconden gevolgd door Dolfing. In proef 11 heeft Wesley een langdurig ‘close encounter met moeder aarde’ waardoor Dolfing passeert en naar de dagwinst koerst. Voor de tweedaagse maakt dat niets meer uit want de Voorzittersbeker -scratchwinnaar inter in de tweedaagse- is voor Wesley omdat Dolfing de eerste dag 65 sec moest toegeven en dat niet goedmaakte op dag twee. Vogels op P3 gaat Thierry vooraf die met zijn vierde plaats voldoende punten scoort om de scratchtitel binnen te halen. De Motorgazet bokaal kon daardoor weer mee terug naar Vorstenbosch. Alleen nu met een andere eigenaar.
Thierry Pittens: “Het hele jaar was flink spannend met Wes en Hans (red: Vogels). Een klein foutje en je stond derde, je kon je niks veroorloven. Voor deze wedstrijd was ik wel een beetje gespannen maar het ging goed ondanks een paar valpartijen waar ik nog wel wat pijn van kreeg. Ik kon daardoor Hans niet aanpakken maar had vertrouwen in Wesley die alles op alles zette om de tweedaagse te winnen. We hebben wel gesproken over wat te doen als Hans leek te gaan winnen. Ik vond dat niet nodig maar Wesley wilde zich wel opofferen. Was gelukkig niet nodig. In 2018 ga ik weer met de 450 4-takt oa de EK’s rijden en ik hoop ook de ISDE in het oranje Trophy Team.”
EURO/ NATIONALEN N1
Een breuk in de Noord-Hollandse entourage. Zo mag het heten als dagsnelste Lars Griekspoor dankzij klassegenoot Luuk Oud de eerste dag wordt gediskwalificeerd. Het was meerderen opgevallen dat de noodzakelijke service op de bevoorradingspost bij Griekspoor door een helper werd gedaan. Dat valt in de enduro onder de noemer ‘hulp van buitenaf’ waar diskwalificatie voor staat. Nu is het wel zo dat ‘ritselen’ er bij de enduro sport een beetje bijhoort. Uitrijden vergt soms sleutelwerk en daarvoor zijn op de plaats waar dat nodig is, vaak niet alle benodigdheden voor handen. Alles wat kapot kan gaan meenemen als bagage is voor rijders geen optie. Zo komt het voor dat bv iets als een ketting spontaan ergens in het bos ‘groeit’. Zolang het niet opvalt (dus van de route af) en niet leidt tot ontdekking kraait er geen haan naar. Bij Griekspoor ging, ondanks dat bekend was dat de rijder zelf moest sleutelen, dat anders. Waar Lars rustig even kon uitrusten van de helse rit moesten andere rijders volop sleutelen. Dat schoot team Oud in het verkeerde keelgat. Die filmde dat een helper een schoon luchtfilter monteerde bij Griekspoor waarna een protest volgde. De jury kon die actie gezien de film niet anders kwalificeren als ‘hulp van buitenaf’ en dus was het klaar. Een vriendschappelijke actie is het niet te noemen in de wetenschap dat Oud en Griekspoor samen onder dezelfde ondersteuningsgroep vallen. Enerzijds moet duidelijk zijn dat rijders alleen zelf mogen sleutelen aan hun motor (behalve wat kleine acties als bv lucht en benzine tanken). Anderzijds zijn het doorgaans de officials van de KNMV die dit soort akkefietjes aan de kaak stellen. Dat is ook hun taak en ook een stuk beter om de sfeer goed te houden ihkv collegiaal gedrag. Het is iets anders bij het zeer onsportieve ‘afsnijden in proeven’. Om dat aan de kaak te stellen zijn alle middelen geoorloofd. Maar deze jongens zijn nog jong en dus zijn het fouten waar ze hopelijk van leren waardoor ook de vrede weer snel wordt hersteld. Oud behaalde mede door deze actie zijn eerste dagoverwinning en de tweedaagse binnen. Andere snelle man Thijs Bulten verloor op de eerste dag zo’n 75 sec na een bodemmonster in proef 5 gevolgd door een vastzittende ketting en kreeg dat niet recht gezet op dag twee. Zijn tweede plaats ging vooraf aan Tommie Jochems (P3) die over twee dagen Jarno Zandbergen (P4) aftroefde. Griekspoor nam nog sportieve wraak door de tweede dag op zijn naam te schrijven. Voor het kampioenschap maakte dat niets uit want dat ging geheel terecht naar de het hele jaar al snelle Thijs Bulten.
EURO/ NATIONALEN N2
Kampioensleider Sjoerd Eskes liet zien uit het goede Lucht Mobiele Brigade hout te zijn gesneden en won in beide dagen 16 van de 18 proeven waardoor de tweedaagse en het felbegeerde kampioenschap hem niet konden ontgaan. Daarachter was een grote mate van overeenstemming te vinden hetgeen niet getuigde van felle strijd. Met twee tweede plaatsen nam Maikel Smits samen met Mareg Vierhuizen (tweemaal derde) de andere podiumplaatsen in bezit. Stephen Hefting versloeg door een betere totaaltijd met een vierde en een vijfde plaats Lars Verbakel (P5 en P4) voor de vierde plaats. Dezelfde methode paste thuisrijder John Roestenburg toe die nu zijn blessure weer genezen is aan P6 en P7 genoeg had om de zesde stek in bezit te nemen.
EURO/ NATIONALEN N3
Dit jaar werd al snel duidelijk dat Dennis van de Brug duidelijk de ‘man-to-beat’ was. Ook hier kon er niemand tegenop en alles wat er te winnen was kwam in zijn bezit evenals de welverdiende N3 titel. Voorts leek er weinig strijd want oud-Crosser Gert-Jan Boekhorst ondervond nauwelijks hinder bij het innemen van twee tweede plaatsen iets wat ook Nick Buitenhuis ervaarde bij zijn dubbele claim op de derde stek. Ruben Wagelaar had ook het alleenrecht op positie vier terwijl Mike Daas zich door een sterke tweede dag flink verbeterde van een zevende naar de totaal vijfde plaats.
NATIONALEN VETERANEN 40+ NV40
Wat hij al het hele jaar liet zien werd hier gewoon doorgetrokken. Veteraan crosser Rudi Vossers was weer beide dagen iedereen te snel af in de NV40. Volgend jaar gaat hij vast de EV40 onveilig maken waar hij gezien zijn rijden ook thuis hoort. Robert Dirks verbeterde zijn derde plaats van de eerste dag door op dag 2 de tweede plaats te pakken en daarmee Ruud Arts te verwijzen naar de derde plaats die een vierde en tweede positie in de respectievelijke dagen noteerde. Dat ging ten koste van Dennis Warmerdam die zijn P3 en P4 notering beloond zag met totaal vier. Zesdaagse medaillist Wopke Hoekstra scoorde twee vijfde plaatsen en vond dat ook als beloning over twee dagen in zijn schoen (dankjewel sinterklaas).
NATIONALEN VETERANEN 50+ NV50+
Ook hier was het beloop van de wedstrijd niet heel spannend gelet op de dagresultaten. De te kloppen man was Arjan van der Veld. Erik Ekelmans nam die taak op zich en ging met Van der Veld een degelijk stuivertje wisselen aan. Dat Ekelmans beide dagen en de tweedaagse won kon Van der Veld waarschijnlijk weinig deren want met dit resultaat kon hij de NV50 cup gaan ophalen. Hij heeft er al een paar meer, dus deze kan er nog wel bij. Paul Sesink bleef aanvankelijk enigszins in de buurt van de top twee maar kwam er niet tussen. De tweemaal P3 en een derde totaal beklonk het mooie resultaat. Met twee keer P4 incasseerde Sjaak Martens dat zelfde als totaal iets dat Dirk Schuttel ook deed maar dan door een drievoudig abonnement op P5. Martien Jimmink neemt in 2018 deel aan Dakar en was hier dus meer uit op KM’s maken en uitrijden dan op iets anders. Toch zorgde hij nog voor enig spektakel doordat waarschijnlijk zijn achterrem bleef aanlopen en bij de finish van CP2 er echt de vlammen uitsloegen. En dat bij een team waar de vlam al eerder in de pan vloog al bracht nu wat water en modder uitkomst.
SCRATCH NATIONALEN (Twin Air bokaal)
Dennis van de Brug (N3) had de toppositie al ferm in handen en door beide dagen te winnen won hij de mooie glazen Twin Air trofee inclusief een jaar gefilterde lucht. Thijs Bulten kwam met zijn resultaten uit op de tweede plaats terwijl Sjoerd Eskes de laatste ereplaats opeiste voor Luuk Oud op vier en Maikel Smits als vijfde.
HOE MOOI WAS HET
De derde Kampioensrit van de MAC Veldhoven bracht een pittige tweedaagse, een voor de echte doorzetters hoewel er ondanks wat modder prima te rijden was. Een kampioensrit waardig. Kartrekkers Alwin van Doremalen, Theo Vialle, Eddy Lemmens en Ad Somers hadden met de hulp van best weinig vrijwilligers kosten nog moeite gespaard en flexibel ingespeeld op wat zich voordeed. Er was dan ook nauwelijks iets op af te dingen. Het feitelijk wat lage aantal deelnemers had best wat hoger gemogen. Jammer, want niet-rijders hebben een prachtige enduro gemist. De grote afwezigen waren vooral de NV40-, NV50- en daglicentie deelnemers. De MAC Veldhoven lijkt zich er weinig van aan te trekken maar echt motiverend kan het niet zijn.
De resulterende kampioenen hebben hun prijs dik verdiend maar konden die door een tragisch ongeval niet in ontvangst nemen. Peter de Wild uit Volkel had twee dagen geholpen op CP3 maar reed na afloop met zijn motorfiets vlakbij de SchippersStop tegen een lichtmast en overleed daarbij ter plaatse. Er was alle begrip dat de organisatie daarop besloot de prijsuitreiking af te gelasten. Die komt op een nog nader te bepalen tijdstip en plaats. Wij wensen de nabestaanden alle sterkte met dit onverwachte verlies.
De eerstvolgende ONK enduro is de aftrap voor het ONK 2018 in Enter op 20 januari aanstaande. De rijders kunnen vanaf de week na de kampioensrit hun 2018 licentie aanvragen. Zie elders in dit verslag voor komende reglementswijzigingen.
OVER DIT VERSLAG
Mijn verslagen verschijnen op de dinsdag direct na iedere enduro in de Motorgazet. Dit Nederlandstalige weekblad in full-color krantenformaat brengt iedere dinsdag het actuele motornieuws bij de abonnees in de brievenbus. Dat kersverse nieuws gaat over enduro en motorcross in NL (KNMV en MON) en Belgie maar ook over wegrace, trial, supermoto en supercross uit alle uithoeken van de wereld. Daarnaast zijn er mooie jaarboeken over motorcross. Als je dat mooi vindt kun je via http://motorgazet.be/products-page/ er meer over lezen en een abonnement afsluiten. Je kunt, als je mijn verslagen waardeert, mij steunen door bij het afrekenen bij ‘los nummer’ mijn naam te vermelden. Bij voorbaat dank.
PUNTENTELLING
Dit jaar helaas maar zeven wedstrijddagen, dan komt het missen of een slecht resultaat in een goed bezette klasse extra hard aan in de huidige puntentelling. De kans op een kampioenschap is bij een misser doorgaans beperkt tot wachten dat de concurrentie ook in de fout gaat. Dit soort ervaringen maar ook dat uit kringen van inters en nationalen al eerder regelmatig de vraag kwam of een schrapresultaat haalbaar is, geeft voldoende aanleiding eens naar de huidige puntentelling te kijken. De aard van enduro is nu eenmaal alles telt, een principe dat ook in het WK en EK niet wordt losgelaten. Hoe je uitrijdt, wat je ook ritselt, het hoort er allemaal bij. Een schrapresultaat ligt dan ook niet in de rede.
Toch is hetzelfde, voorkomen dat een dag uitvallen je hele kampioenschap verpest, met een andere puntentelling oplosbaar. Een puntentelling die rekening houdt met snelle rijders die helaas ook eens de pechduivel kunnen tegenkomen. Als uitgangspunt is gekozen: de rijder die alles wint maar een slecht resultaat optekent is de ware kampioen. Een dergelijke puntentelling bestaat al jaren want zowel de nationalen als de inters scratch stand komt zo jaarlijks tot stand. Deze puntentelling kent progressiviteit, tussen de eerste en tweede plaats een groot verschil dat per volgende plaats steeds kleiner wordt. Uiteraard krijgt iedere uitrijder minimaal een punt. In 2018 gaat het ervan komen.
Ander enduronieuws:
Nieuwe klasse indeling.
In 2018 worden de E1 t/m E3 en de N1 t/m N3 heringedeeld volgens het Enduro GP schema als volgt.
E1 en N1: Motoren t/m 250cc 2-takt & 4-takt
E2 en N2: Motoren 250+ cc4-takt t/m 450cc 4-takt
E3 en N3: Motoren 250+ cc 2-takt & 450+ cc 4-takt
Hierdoor ontstaat een evenrediger verdeling van deelnemers over de klassen, met name in de E1 en N1 komen dan meer rijders ten koste van de nu nog grote E2 en N2. De EV40/NV40 en NV50 blijven ongewijzigd een open klasse met leeftijdgrenzen.
De organisator (club) kan zelf aan de hand van de lengte van hun route, het aantal te verwachten deelnemers en aantal starters in de minuut bepalen of de inters een ronde meer rijden dan de nationalen. De Hobby en daglicentie (DL) rijden altijd een ronde minder dan de nationalen.
De club stelt ook de tijden tussen de controles vast waarbij ze voor elke categorie inters, nationalen en Hobby/DL een ander tijdschema kunnen kiezen.
Hobby rijders verzamelt u.
Voor de liefhebbers van een ronde minder die zich graag terugzien in een totaalklassement komt er in 2018 een heuse hobbyklasse met een eigen licentie en vast rijnummer. Het klassement is er vooral om je met je maten te kunnen vergelijken, een kampioenschap zit er niet aan vast. Daarvoor zijn immers voldoende nationale klassen beschikbaar, dan met een rondje méér. Het aantal ronden is gelijk aan die van de daglicenties. Het voorstel voor deze 10e klasse in de NL enduro moet net als de andere reglementswijzigingen voor 2018 nog de genade van het KNMV bestuur krijgen. Maar daar zitten een paar liefhebbers die graag zoveel rijders een rijmogelijkheid bieden, dus komt vast goed.
Fietsenduro bestaat, maar (nog) niet bij de KNMV. Een soort van begin 😉 is dat de proeven voortaan op de dag vooraf per fiets verkend mogen worden. Daarin is Nederland redelijk uniek in enduroland, maar waarom ook niet. Het scheelt proefverkenners een hoop tijd, die ze beter kunnen gebruiken. Wel betekent het diskwalificatie voor de wedstrijd indien men op een uitgezette proef wordt gesignaleerd met een fiets voorzien van (hulp)motor.
Nummerbehoud 2018.
Voor de startbewijshouders van 2017 komt een regeling tot eind januari voor behoud van hetzelfde startnummer in dezelfde klasse in 2018. De stickermakers zullen er minder blij mee zijn maar rijders des te meer. Details komen via de KNMV. Licentie aanvraag enduro 2018 start na de Kampioensrit.
Let op: als je nieuwe nummerborden laat maken, let erop dat de cijfers minimaal 10cm hoog zijn. Dat scheelt onnodige discussies bij de technische controle.
Twee wedstrijden ONK in België
De inters rijden in 2018 twee voor het ONK meetellende enduro’s in België; Mettet in april en Dinant in september. Dit vormt een interessante uitbreiding van de rijmogelijkheden, bovendien netjes aansluitend aan het NL enduroseizoen. Deelname kan met een nationale inter licentie. De Belgische inters van de FMB/BMB nemen in de wederkerigheid deel aan de enduro’s van Zelhem en Harfsen die voor hen meetellen voor de BK competitie.
Bijeenkomst Zesdaagse rijders Brive 2017
Vorige week was er een reunie van de zesdaagse 2017 gehoudem in Brive la Gaillarde (F). Daarbij zijn alle helpers en de sponsoren bedankt voor hun inbreng door Dutch teamcaptain Wilco Bruijn. Ook waren er bedankjes van de Zuid-Afrikanen en Noren die hadden genoten van de samenwerking. Nina Klink en Dinand Tijhuis kregen een oorkonde. Nina vanwege het als eerste Nederlandse dame die een ISDE in de wacht wist te slepen terwijl Dinand Tijhuis het Nederlands record op zijn naam zette met maar liefst 18 ISDE medailles. Hij had daar 21 wedstrijden voor nodig. Hij onttroonde daarmee oud-recordhouder Rudi Boom 
die 17 medailles haalde uit 25 deelnames wat gezien de betrouwbaarheid van de motoren in die tijd ook een heel kunststukje was. Enduro rijdend Nederland inclusief de aanwezigen zijn benieuwd of de KNMV in 2018 weer een Trophy Team gaat sturen naar Chili waar overigens nog wat ruis is over de definitieve datum (okt of nov). Tot nu toe voldoen twee rijders aan de dit jaar vastgestelde ISDE kwalificatie eisen maar er komen nog meetellende EK’s in 2018. We moeten er maar van uitgaan dat o.a. blessures en de mooie zevende plaats van het Trophy Team 2017 (Lucas Dolfing, Thierry Pittens, Robin Nijkamp en Bas Klein Haneveld) het KNMV bestuur helpt bij een goede afweging van hun besluit.
Tekst: Alex Peters
Foto’s: VSFoto.nl
© Het gebruik van de hier geplaatste tekst is alleen toegestaan met schriftelijke toestemming van de auteur.
Alex Peters, Uw evt. reacties gaarne naar: Peters@DeNop.isonzeclub.nl